Onthaasten
Wat heb ik weer een staaltje meegemaakt van zelfconfrontatie. Ik deel het graag met jullie.
Herbronnen
We waren enkele weken geleden in Cambodia. Volledig toe aan vakantie, moe, energiepeil stond onder de helft. Het was een goede zet om rust te pakken en te herbronnen.
Opzij opzij opzij!!
De eerste dag in een nieuwe stad, die we totaal niet kenden, bracht ons op het idee om een tuk tuk (plaatselijke taxi = scooter bestuurd door de lokale bevolking met achteraan een aanhang omgebouwd tot zitplaats voor passagiers) onder de arm te nemen. We vroegen om ons gedurende een uur rond te rijden in de stad zodat we op een korte tijd veel zouden zien.
Onze Cambodjaanse vriend was superblij was om toeristen zijn stad te leren kennen.
Het rijden in de tuk tuk was al een avontuur op zich. Als je weet dat er geen verkeersregels zijn in Cambodia, als je weet dat spookrijden als normaal wordt bevonden dan kan je je wel inbeelden hoe wij, westerlingen, dit ervaarden. Wij waren meer aan het afgeven op de anderen en ons druk aan het maken in het verkeer, dan onze Cambodjaanse vriend. Hij bleef zo rustig in deze chaos. En het was opmerkelijk hoe verdraagzaam deze mensen zijn naar elkaar toe. Hoe hoffelijk ze zijn om elkaar door te laten, de weg niet te blokkeren, zich niet druk te maken in de anderen ook al moest je stoppen ed.
Hoe verdraagzaam ben jij ondertussen naar je medemens?
Hoe hoffelijk ben jij (in het verkeer) tijdens de alledaagse drukte?
Hoe rustig blijf jij in drukke, stresserende omstandigheden?
We hebben ongelooflijke haast
Onze vriend was zo trots op zijn stad dat hij elk gebouw, elke plaats, elk standbeeld uitvoerig besprak in zijn beste Engels. We verstonden er eigenlijk niets van. Maar de passie die hij toonde bij het geven van de informatie was zo pakkend dat het leuk was om naar hem te kijken. Hij beleefde (werk)plezier door ons rond de rijden in de chaos van Siem Reap.
En dan komt het…. ik schaam me nog te pletter als ik het nu vertel. Toch wil ik het delen omdat ik me er toen totaal niet bewust van was en pas achteraf hebben we beseft hoe we ons als westerse toerist hebben geprofileerd.
Wij wilden zoveel mogelijk zien in een uur tijd! En het ging wat te traag naar ons goesting…. We zaten nog helemaal in de ban van onze westerse mallemolen waar alles moet vooruitgaan en wel nu direct!
We hadden toch betaald voor een uur en dat moest opbrengen hé. Dus na een half uurtje in de tuk tuk richtten wij ons naar onze vriend met de vraag: “Can you please drive a little bit more faster, please?”. Waarop die kerel ons aankijkt alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Wij dachten “ oei, hij begrijpt ons niet” dus in onze onschuld deden we een tweede en een derde poging. Na de vierde poging was het heel duidelijk dat hij geen seconde sneller ging rijden en hij hield zijn tempo aanhield.
Gelukkig was die man niet besmet met onze “haast-virus”.
En wij hadden het al snel door dat we vanaf dag één moesten onthaasten. Wat was dat even een confrontatie. Wij hebben de eerste dagen echt moeten afkicken van het hollen, het druk doen.
En weet je, door het vertragen zagen we meer wat er rondom ons gebeurde, in welke schoonheid we terecht waren gekomen. In de rust kregen we ideeën voor nieuwe plannen, werden we milder naar onze omgeving.
Wanneer heb jij jezelf nog voorbij gehold?
Wat doe jij om te onthaasten?
Ik gun het iedereen om de komende weken, met die drukke feestdagen voor de deur, om te onthaasten en je niet te laten leven.
Neem tijd voor jezelf, neem tijd om stil te staan.
Want af en toe stilstaan is vooruitgaan…..
