Deze ochtend had ik een coaching sessie met Didier. Hij is teamlead binnen een productieomgeving. Het gaat er pittig aan toe, waarmee ik wil aangeven dat de werkdruk heel hoog is, vaak doen er zich onverwachte situaties voor waarop onmiddellijk moet gereageerd worden omwille van veiligheid en productieverlies. Daarbij komt dat het team onderbemand is door externe onverwachte factoren maar het werk blijft wel binnenstromen. Dit heeft tot gevolg dat Didier niet meer weet waar zijn hoofd staat, hij houdt 20.000 ballen in de lucht, vliegt van de ene meeting in de andere en zo vliegt hij ook onze sessie binnen, …15 min over tijd.

Als ik vraag hoe het met hem gaat, is hij helemaal over zijn toeren, niet wetend waar hij zijn verhaal moet beginnen. Hij geeft aan dat hij zichzelf in vraag stelt als teamleider, is hij wel de geknipte persoon om de boel te doen draaien, is hij niet te snel doorgegroeid naar deze functie. En dit gaat zo even een paar minuten door. De ene belemmerende gedachte volgt op de andere. Ik laat hem ventileren. Ik geef hem bewust de ruimte en het moment om tot zichzelf te komen.  Ik luister…ik luister heel gefocust zodat ik ook hoor wat er tussen de regels door wordt aangegeven. Ik voel in en ik ervaar de zware energie die hij meebrengt. Ik zwijg en laat het allemaal even gebeuren.

Didier geeft aan dat hij vindt dat er te weinig ownership  wordt genomen door zijn mensen. Hij vindt van zichzelf dat hij te vaak moet aansturen, dat hij dikwijls met oplossingen dient te komen. “Ja, Ingrid, want anders zitten we na een uur nog in gesprek en mijn klok tikt wel verder. Mijn agenda roept me. De afdeling moet wel blijven draaien he.”

Didier beseft niet dat hij de grote oorzaak is van het ontbreken van ownership binnen zijn team.  Hij luistert niet genoeg naar waar zijn mensen tegen aan lopen, hij vraagt niet door naar hoe zij het zien. Hij stelt veel te weinig vragen en onderzoekt te weinig wat de échte problemen zijn. Want hij wil oplossen, hij wil fixen, hij denkt zijn teamleden hiermee te helpen. Hij gaat ervan uit dat hij hen ondersteunt door mee de oplossing te geven. Dit siert hem als mens maar als leider blokkeert hij heel de teamwerking en daarnaast ook de groei van zijn teamleden. In plaats van zelf aan het woord te zijn, zou hij beter luisteren en tijd nemen om te onderzoeken waar de kern van het probleem zit.

Didier is niet de enige die zich zo opstelt als leider. Want willen we niet allemaal graag gezien worden als de “redders in nood”, de aanreiker van oplossingen? Ons ego wilt gestreeld worden.

Als leider is het jouw taak en jouw rol om je teamleden aan te zetten tot nadenken, hen bewust te maken, hen te laten groeien door zelf naar de oplossing te zoeken. En dat doe je niet door constant in te praten op hen maar door te luisteren. Wel door gefocust te luisteren en het gezoem in je eigen hoofd af te zetten zodat je volledig aanwezig kunt zijn in het gesprek.

Je stelt de juiste vragen omdat je écht hun antwoord wil kennen, niet vanuit een techniekje dat je naar voor schuift omdat je dat geleerd hebt. Nee, je wil hun gedachtegang kennen zodat je weet wat er in hen leeft. Je wil weten, onderzoeken, dieper weten. En dat kan je niet als je bezig bent met het bedenken van oplossingen of nadenken over de volgende vraag die je wil stellen. Je dient met je volle aandacht bij hen te zijn.

Dit is een oproep aan elke leidinggevende om te stoppen met vol praten, te denken dat jij de oplossing moet geven. Maar stel je écht luisterend op.

Wil jij dat ik eens naar jou luister? Laat ons elkaar dan ontmoeten in een inspiratiegesprek waarbij we elkaar leren kennen. Op onze website  https://www.lisarn.be/ krijg je alvast een voorproefje

Als leiderschapscoach versterk ik bewuste, groeiende leiders en ondernemers zodat ze impactvol leiden vanuit hun hoofd en hun hart.
Op deze manier bereiken zij en hun bedrijf een ongekende groei op alle vlakken.

Ja, ik wil graag een gratis en vrijblijvend inspiratiegesprek!